Overigens heb ik die vierkante kin nooit zo begrepen. Alle mannen in de duizenden Bouquetreeksboekjes die ik las hadden er een, liefst met kuiltje. Het is niet bepaald een kenmerk waar ik op val, maar ja, ik val ook doorgaans niet op mooi. (Niet dat er tussen al mijn vergissingen nooit een mooie zat overigens, onderschat het niet er zaten een paar prachtexemplaren bij!)Gelukkig wisten de dames en heren van het bouquetreeksschrijverscollectief een en ander zo te verwoorden dat ik het omschreven uiterlijk vergat en mijn eigen beeld kon vormen. Al mijn bouquetreeksmannen waren daarom donkerharig, dus ook Christian Grey uit Vijftig tinten grijs.(Niet dat ik nou per se op donkerharig val, ik ben zelfs wel eens op niet-harig gevallen, zie de vader van mijn kind)
En al heeft deze Christian Gray nogal wat -uitgebreid en pakkend omschreven, dat moet ik haar nageven- kinky seks nodig om aan zijn gerief te komen, verder heeft hij alle elementen die een goede bouquetreekshoofdpersoon moet hebben. Hij blijft een air van onbereikbaarheid houden, maar is tevens zorgzaam en altijd aanwezig op de momenten dat hij dat in je fantasie hoort te zijn. Niet dat treurige uit het echte leven dat je zielig bent of dronken en dat je dan denkt, nu zou het zo mooi zijn als Hij daar opeens is en dat dat dan nooit gebeurt. Nee, onze Christian doet precies wat hij moet doen op de momenten dat het van hem wordt verwacht.
Aan het einde van het boek gaat het uit. Dat moet ook, want relaties lopen altijd mis in boeken. Bij bouquetreeksboeken komt het normaalgesproken binnen hetzelfde boek weer goed, maar dat kan hier niet want het zijn drie boeken, dus het moet een beetje gespreid.
Ik weet nog niet of ik die andere delen ook ga lezen. Waarschijnlijk wel, want om de zoveel tijd krijg ik behoefte aan dit soort leesvoer en dan kan ik net zo goed afmaken waar ik aan begon. Maar misschien ook niet, want ik weet ook dat ik er weliswaar geen literaire schade door heb opgelopen, maar ik er wel een voorgoed verpest manbeeld aan over heb gehouden. Ach, en misschien niet eens het manbeeld, maar het gevoel dat een relatie mij moet geven. En dat roept dan weer herinneringen op aan mijn grootste vergissing, wat ik niet wil. Dus voorlopig houd ik het bij veilige boeken als Sprakeloos van Tom Lanoye of Het verdriet van België.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten