Op de school waar mijn kind nauwelijks leerde lezen, werd hij ook niet vuil, ging er nooit iets kapot en kwam hij nooit thuis met een buil aan de buitenkant. Wel met diepblauwe plekken op zijn eigenwaarde en een gekneusd zelfvertrouwen vanwege dat niet-lezen, maar dat terzijde.
Wat hij mocht tonen als bewijs van schoolse inspanningen, waren werkbladen waarop hij met kleurpotloden had aangegeven dat de rode fles halfvol is, de blauwe kubus het grootst, het jongetje met het groene jasje huilt, er meer gele dan paarse potloden zijn en het oranje balletje òp de stoel ligt. Met de kleuren had hij nooit moeite.
Maar de lunchtasjes lagen er in de waterbak, er was een net gespannen over de zandbak en het kleuterlokaal was 'functioneel' en schoon. Ik was dan ook niet verbaasd dat het lezen niet alleen bij hem niet lukte, en het rekenen niet vlotte toen hij na de kleuterjaren in groep drie kwam. Kinderen leren met hun lijf, al spelend ontdekken ze hun mogelijkheden, dat het anders is om ergens onderdoor te kruipen dan eroverheen, dat een volle emmer zwaarder is dan een lichte, dat er vijf bekertjes water in een fles passen, dat nat zand plakt en droog zand glijdt, dat blauwe verf groen wordt als je er geel bij doet. En door te klimmen reiken ze opzij en omhoog, leren ze diepte kennen. Zeg nou zelf, als je nooit ervaren hebt wat je voor of achterkant is, hoe moet je dan invoelen aan welke kant van het streepje het bolletje moet?
Ik hoef niet te vertellen waar ik aan dacht toen ik Maurice de Hond zijn Steve Jobs-school hoorde bepleiten en ik hem de digitale werkbladen zag tonen, die de papieren moeten vervangen.
Vanmorgen heb ik zijn verhaal bij De wereld draat door nog eens beluisterd en zijn website www.o4nt.nl bezocht.
En ja hoor, daar komt de bekende riedel weer waarvan alle vernieuwers die zich niet verdiepten in de onderwijspedagogieken zich bedienen. Ontwikkeling van de eigen talenten, ieder kind wordt gezien, ieder kan in zijn eigen ritme en tempo werken. Alles wordt genoemd, zelfs de motorische ontwikkeling al zeggen ze er niet bij of die verder gaat dan de duim- en wijsvingerexercities op het scherm. Laat ik het bij het lezen houden. Er zijn al onderzoeken gedaan waaruit blijkt dat kinderen digitale prentenboeken heel leuk vinden en dat ze ook heel handig zijn met de speelelementen erin, maar ... dat ze het verhaal niet opnemen.
Er zullen vast mensen zijn die hun kindje voor deze bodemloze kennisschool zullen opgeven, omdat ze het digitale zaligmakend vinden. Maar ik vind dit schoolplan niks. Wellicht had het idee op mij meer indruk gemaakt, wanneer uit de website zou blijken dat de oprichters van de school zelf kennis bezaten die verder ging dan de ict-mogelijkheden, historisch bijvoorbeeld, over visies op onderwijs of gewoon over de ontwikkeling van een mens. Hoe kennis wordt verworven en verwerkt en toegepast. Niets van dat al. En ik kon ook niet ontdekken wat ze willen met dat fysieke gebouw dat van 7.30 tot 18.30 u open is.
De school waar mijn kind ondanks zijn moeizame start een grote lezer werd, is een school waar moderne technieken niet geschuwd worden, maar waar ze vooral heel veel weten van de ontwikkeling van kinderen. Oh ja, en er waren heel veel boeken, van papier.
