Vanmorgen betrapte ik mijzelf op het zoeken naar een klavertje vier. Tot mijn verdediging moet ik aanvoeren, dat de klavertjes er prachtig bijstonden in het ochtendzonnetje en dat het er heel veel waren en dat ik het in mijn jeugd heb opgelopen. Mijn moeder is het schuld. Wanneer ze me zat was, zei ze: "Ga maar een klavertje vier zoeken." En dat deed ik dan. In de voortuin, waar ik er nooit één vond. Bij twijfel over het bestaan, glimlachte mijn moeder 'wetend'. Wat erg hypocriet is van iemand die haar uiterste best heeft gedaan ons niet in Sinterklaas te laten geloven. Ik verdenk haar ervan dat zij niet in het bestaan van klavertjes vier gelooft.
Maar klavertjes vier bestaan en ze brengen ongeluk. Ik weet dat dit tegen de geldende gedachte ingaat, toch is het waar. Een van mijn eerste klavertjes vier vond ik in Frankrijk. Toen ik het trots omhoog hield om aan mijn vrienden te laten zien, mompelde een van hen somber: "ça porte malheur." "Nee toch?", dacht ik. Maar de twijfel was gezaaid en het is nooit meer goed gekomen. Sinds 2010 weet ik het zeker. Dat jaar vond ik er om de haverklap één. Ik hoefde er niet eens naar te zoeken. Gewoon tijdens het wandelen, een blik op de grond en hopla. Ik bedacht dat ik de ban kon breken door de klavertjes met goede bedoelingen weg te geven en toen dat niet hielp besloot ik, dat ik er dan tien moest vinden, dan zou het voorbij zijn, dan zou het tij keren, dan zou ik weer gelukkig worden. Bij acht stopte het.
In 2011 vond ik er geen, dat was een redelijk goed jaar, maar ik had mijzelf dan ook streng verboden naar klavertjes te kijken. De zomer van 2012 is verdorie nog maar koud begonnen en het gaat mis. Eén moment van onoplettendheid en daar doe ik het alweer. Godzijdank vond ik niks. Niet dat ik deze zomer zoveel te verwachten heb op geluksgebied. Mijn horoscoop voorspelt weliswaar een aangename zomer met veel eten, maar ik wilde eigenlijk juist wat kilo's kwijt.
