U, meneer Timmermans van de PvdA, vraagt mij vanmorgen in de Volkskrant, hoe ik het zou vinden als mijn kind, dat al een hersenbeschadiging opliep door mijn permanente ondervoeding tijdens de zwangerschap, niet naar school zou kunnen, omdat ik elke cent die nodig is voor die school uit moet geven aan eten. En dan nog gaat dat kind iedere avond met honger naar bed waardoor ook de groeimogelijkheden van zijn brein ernstig hinder ondervinden en hij (of zij want ik kan zomaar opgezadeld zijn met een meisje) ook wanneer hij wel naar school zou gaan veel minder ontwikkelingskansen heeft dan een weldoorvoed kind in Nederland.
Dat, meneer Timmermans, zou ik uitermate vervelend vinden.
Ik zou ook de mensen wel eens willen zien die daar geen bezwaar tegen hebben. Ik kan me daar namelijk niets bij voorstellen. Zo kan ik mij ook geen enkele Nederlandse politicus voor de geest halen die het een goede situatie vindt als kinderen sterven van de honger. Misschien dat zij andere opvattingen hebben over de oplossing of de hopeloosheid van het probleem, maar daarmee ontkennen zij het probleem niet.
Maar wat ik ook vervelend vind, meneer Timmermans, is wanneer ik als lezer van een krant die misschien niet de moeilijkste, maar toch zeker ook niet de simpelste krant van Nederland is, aangesproken word alsof ik een onvolgroeid mens ben met het empathisch vermogen van een kleuter. "Hoe zou jij het vinden als" gebruik je bij kinderen die nog niet in staat zijn zich te verplaatsen in een ander, waarmee je de toehoorder helpt die stap te maken. Voor uw informatie, het gedeelte in de hersenen dat nodig is voor de ontwikkeling van het empathisch vermogen vindt plaats tussen, pak hem beet, het twaalfde en het zeventiende levensjaar. Zeker, er zijn volwassenen waarbij het empathisch vermogen niet of onvoldoende tot ontwikkeling is gekomen, maar dan is er meestal sprake van een stoornis. Ik denk zomaar dat de meeste lezers van de Volkskrant als volgroeide volwassenen benaderd kunnen worden.
