pijn

Het is vier uur en ik ben een dag en een nacht kwijt aan een teleurstelling.
Ik kreeg de tegenslag gistermiddag geserveerd en ik had mij er al enigszins op voorbereid. Daardoor meende ik, dat ik de schok goed had doorstaan. Het werk ging me verder als gewoonlijk af en ook de vergadering 's avonds heb ik redelijk kunnen volgen. Al bespeurde ik bij mezelf een zekere tegendraadse ongenuanceerdheid en ook oppervlakkigheid die me had moeten waarschuwen.
Maar in mijn bed, in het donker, bleek ik niet alleen. Iets of iemand bleef maar in mijn hersens porren. Dus het licht maar weer aan en lezen. En weer uit als de ogen dichtvallen, oh nee, weer aan nog eens uit en gelukkig is er geen geliefde die ik wakkerpiekerde voordat ik insliep met het licht aan.
Ik droomde van duizenden euro's voor prachtige projecten die gul gegeven worden aan drinkende raadsleden in tenten met een hek eromheen.
Het doet nog steeds pijn.