Sla op en vergeet.

Er stond een mooie zin in de Volkskrant, over cultuur. Normaalgesproken knip ik zo'n stukje uit of, nog gemakkelijker, maak ik er een foto van met mijn IPad of telefoon. Maar ik lees nu Digitale dementie dus ik besloot een pen te pakken en papier en ik schreef de zin een keertje over.

Hij ging, dacht ik, zo: cultuur kun je zien als een verzameling gezamenlijk opgeslagen waarnemingen van mensen waardoor zij overeenkomstig gedrag zijn gaan vertonen.

Deze zin klopt niet, maar de strekking wel. Ik ga nu kijken hoever ik ernaast zat.
Dit is wat het had moeten zijn:

cultuur kun je zien als wat mensen overeenkomstig in hun hoofd hebben opgeslagen en wat gelijkheden in hun gedrag voortbrengt.

Ik zat er woordelijk naast, mijn hoofd heeft de herinnering aan de woorden omgezet in mijn zin. Dat is grappig, omdat ik, toen ik besloot de zin over te schrijven uit de krant, al niet meer wist wat er precies stond, zelfs niet de strekking. Ik wist: er staat een mooie zin over cultuur, punt. Na het overschrijven is in elk geval de betekenis blijven hangen, evenals de vage contouren van de letterlijke zin.

Nu ben ik er maar eentje, dus kun je niet spreken van een onderzoek. Toch vind ik het een klein bewijsje van de veronderstelling, dat je leert door ergens mee te werken. Het gelezen bericht bestaat en kan ik bewaren. Ik kan er telkens naar terug om te zien wat de zin ook alweer was, dat gaf mij de vrijheid om te vergeten. Pas toen ik besloot om fysiek iets te ondernemen om de zin of in elk geval de inhoud ervan mezelf eigen te maken, bleef het hangen.

Interessant boek Digitale dementie ik vraag me af of Maurice de Hond het gaat lezen of dat hij er alleen maar op spuugt.