Vertaalpijn

Voor mij is Halt Mich van Herbert Grönemeyer een van de mooiste liefdesliedjes die er bestaan. Misschien omdat ik hierin vind wat ik zoek en begrijp wat ik mis, maar vooral ook door de taal die prachtig eenvoudig beschrijft wat niet te zeggen lijkt. Ik geloof niet dat onze taal daartoe in staat is.

Eens hoorde ik op de radio een nederlandstalige versie, gezongen door Jeroen van den Boom, die zo verschrikkelijk was en me zo misselijk maakte, dat ik tijdens het lied een boze mail naar het programma stuurde om te vragen of hij af mocht.
Terwijl mijn bericht nog reisde hoorde ik de discjockey "Prachtig!" verzuchten. "Ja, hè"antwoordde Van den Boom blij,"en die snik aan het einde was echt."

Sindsdien zoek ik die versie. Ik wil weten wat mij in die vertaling zo tegenstond, dat alles in mij in opstand kwam. En waar die snik op sloeg, want die had ik in mijn boosheid gemist. Ik hoorde het, dacht ik, een kleurloze namiddag eind 2009 bij de AVRO op radio 2, maar het zal mij niet verbazen als het begin 2010 voorbij kwam, want zo'n jaar was dat wel.