Toerist in Maastricht verlies je autosleutels niet! Mocht je in het donker bij je afgesloten karretje staan, dan ben je zwaar de pineut en als je dacht dat de politie je beste vriend was...
Vanmiddag liep een Duitse toeriste de winkel in. 'Deze lagen voor de deur op straat', zegt ze terwijl ze me een bos autosleutels aanreikt. Het is zaterdag, het gemeentehuis is dicht, ik neem ze aan. Om vijf uur is er nog niemand naar komen vragen, wat mij niet verbaast.
Ik heb nog een paar uurtjes werk voordat ik op mijn fiets kan stappen, maar besluit om toch even een omweg langs het politiebureau te maken. Het is druk buiten door een festival dat pal achter het bureau plaatsvindt. In de hal is het groot en leeg en aangenaam rustig. Achter de balie zitten drie functionarissen. Ik leg de sleutels neer. 'Gevonden in de Mariastraat', zeg ik erbij. De man die het dichtst bij zit reageert een beetje bedremmeld: 'Tja eh,..' Hij kijkt naar zijn collega. Die gaat er eens breed zitten, vouwt zijn handen op zijn buik en zegt 'Het spijt me, maar we moeten hier heel strikt in zijn, we nemen ze niet meer aan' En hij maakt zich op voor zijn riedeltje over het gemeentehuis. Ik heb daar geen zin in en er geen tijd voor. 'Gooi ze dan maar weg', onderbreek ik hem en loop naar buiten, de agenten geschokt achterlatend.
Ja, wat verwachten ze dan? Moet ik de sleutels mee naar huis nemen? Dat staat in een dorp 17 kilometer verderop, of moet ik ze bij me houden tot ik in de gelegenheid ben ze naar het gemeentehuis te brengen? Dat wordt dan dinsdag 25 september. Fijn voor die mensen die op dat moment (het is bijna 19 uur) waarschijnlijk in een restaurantje zitten, zich nog volkomen onbewust van de ellende die hen te wachten staat. En het is ook zo'n enorme werkverzwaring om een emmertje neer te zetten waar een gevonden sleutel in gegooid kan worden. Ze hoeven het niet eens zelf te doen.
Ik weet niet wat ze er uiteindelijk mee gedaan hebben. Ik vermoed niet weggegooid aan de verschrikte kreten te meten die mijn opmerking bij hen teweeg bracht. Maar wat een verschrikkelijk onattente, ergerlijke houding van de politie.
hoi Hanneke
BeantwoordenVerwijderenIk kwam eigenlijk op je blog terecht vanwege een gemeenschappelijk favoriet boek: Het boek van Bod Pa.
Maar bovenstaand verhaal begreep ik helemaal, ik hoop dat sleutels en eigenaar inmiddels herenigd zijn.
dag Hanneke,
BeantwoordenVerwijderenEen beetje laat, maanden later reageren, maar blogs zijn gelukkig heerlijk rustige internetmedia, zeker vergeleken met dolle dingen als Facebook.
Ooit was ik mijn sleutels kwijt. Dat ben ik wel vaker, net als pasjes, mijn portemonnee of mijn telefoon. Gonnie weet dat, en zegt altijd: heb daar of daar al gekeken? En daar liggen ze meestal. Maar, op een dag was mijn sleutelbos echt kwijt. Verloren waarschijnlijk. We gingen dus doen wat je logischerwijs doet: naar de politie want wie weet had iemand die bos gevonden en daar achtergelaten. Toen ging dat nog. Ook ik trof een aantal functionarissen aan. Waarvan er een grinnikend vroeg of ik even tijd had. "Komt u maar even mee, dan zal ik de emmers met gevonden sleutels pakken". Er werden me in een kaal kamertje maar liefst twee enorme emmers vol met sleutelbossen, autosleutels, fietssleuteltjes en niet nader thuis te brengen sleutels gebracht. Een uur of anderhalf later moest ik de conclusie trekken dat mijn sleutels er niet bij zaten. Vervolgens kreeg ik koffie als troost. Dat was omstreeks 1990. Toen was de politie nog je beste vriend als je je sleutels verloren was.